Roemenië.

De laatste dag in Gyula in Hongarije is besteed aan een rondje thermaal baden en de inspectie van de Rohloffnaaf door de plaatselijke fietsenmakers, zij hebben de fiets van Dick van onder tot boven bekeken, getest en zelfs gefotografeerd. Zij waren erg onder de indruk van de techniek en ook onze Brooks zadels (erg ouderwets) had hun belangstelling. Camping Mark is internationaal georiënteerd, naast Nederlanders kamperen er Duisters, Denen, Fransen en natuurlijk ook Hongaren. Een gezellige boel met als middelpunt de eigenaresse zelf, met bijtgrage hond.

En de wasmachine helpt om de kwalijke luchtjes uit het beddengoed te halen. Wassen op de hand en af en toe een machine tot beschikking, huisvrouw zijn anno jaren 50.

Op 20 juli werden we om 7 uur 's morgens vriendelijk welkom geheten in Roemenië door goedgeluimde douaniers. Voor het eerst werden onze paspoorten gecontroleerd en onder het maken van grapjes werden we in dit bijzondere land toegelaten. Omdat we wilden afstappen van de Limesroute en de Zwarte Zee via de Donauroute willen bereiken hebben we een gewone land kaart en Google maps gebruikt. Dat houdt in van gewone asfalt wegen naar een weg met kiezelstenen en zand, een B weg. Het leuke ervan is dat we door dorpen zijn gekomen die niet gewend zijn aan toeristen op de fiets. In het tweede dorp Macea zijn wij warm ontvangen door de bezoekers van het plaatselijke café. We werden overstelpt met vragen dmv handen en voeten werk en het 'tolken' in het Engels door een caféganger. Vooral de mededeling dat we zonder lekke banden vanaf Nederland zover zijn gekomen wekte verbazing en bewondering voor de kwaliteit van de banden. De waardin schonk ons de koffie, betalen was uit den boze. Na veel discussie op het terras, handen schudden en het maken van foto's van onze fietsen verder richting Arad gegaan waar we op de trein wilden stappen. Na 65 kilometer trappen aangekomen in Arad en de trein gepakt, maar niet zo maar. Een kaartje kopen is al een heel gedoe, je moet bij het goede loket staan(dus loket 3 voor perron 3) wil je er een kunnen kopen en de lokettiste weet niet echt wat klanten zijn. Zij was een hele tijd verdwenen en wij met de Roemen maar wachten, je bent beambte met macht of niet!!! Kaartjes voor onszelf gekocht en het kaartje voor de fiets moet je regelen met de conducteur. De eerste trein ging goed, wel een hoge instap en veel gesjouw, maar vooruit. Echter de nachttrein naar Drobeta Turnu Severing werd een probleem, de conducteur weigerde onze fietsen toe te laten in de trein. Er was geen plaats voor fietsen. Smeken en kwaad worden hielpen niet. We zijn pisnijdig op de informatiebalie afgestapt en gelukkig een kordate dame die Engels sprak heeft met haar gezag en overredingskracht de conducteur tot ander gedachten weten te brengen. We mochten mee, maar moesten plaats nemen in de laatste wagon en bij het tweede station de fietsen overhevelen naar weer de achterste wagon (bij het 2^e station werden er 3 wagons extra aan de trein gekoppeld). We kunnen stellen dat de treinen en perrons in Roemenië niet ingesteld zijn op fietsen, ontzettende hoge instap, smalle deuren (dus alle bagage moet van de fietsen en dat 2x) en geen perron meer voor de achterste wagons, de trein is langer dan het perron. Gelukkig hulp van medepassagiers gehad, vooral niet van de beambten behalve een persoon van de spoorwegpolitie. De medepassagiers van de nachttrein bestonden voornamelijk uit jonge vakantiegangers richting Constanta (deLlLoret de Mar van de Zwarte Zee , dus uitgangsplaats voor jongeren) Vandaar het meerijden van de spoorwegpolitie. Zij zuipen veel, doen ze sowieso in Roemenië, bier koop je in 2,5 liter flessen in plaats van 0,33 dl. Om 11 uur ‘s avonds waren we op de plaats van bestemming. De fietsen in het donker uit de trein geladen en naast de spoorlijn richting station gelopen, het perron liet nog even op zich wachten. Gelukkig snel het parkhotel gevonden die ons was aanbevolen door de spoorwegpolitieman.

De reis langs de Donau aan de Roemeense kant is wel bijzonder. De dorpen die we aandoen lijken uit de vorige eeuw te komen, de hoofdweg is geasfalteerd (met gaten) maar de zijweggetjes zijn nog zandpaden. Er is geen stromend water, er is of een waterput in het dorp of een bij het huis. De winkeltjes hebben geen uitgebreide sortering zoals in Hongarije,alleen brood, wat blikken groente, snoep,water, fris en natuurlijk bier. Het vervoer gaat vooral per paard en wagen en hier en daar een dikke vette BMW, Mercedes of Audi. Veel honden die gelukkig banger zijn voor ons dan wij voor hen. Het verschil met Hongarije is erg groot, Roemenie is nog ver weg van onze maatstaf van welvaart. Het verbaast ons wel dat langs de Donauroute (radweg nr.4) de dorpen niet zijn ingesteld op toerisme en er - naar het lijkt- ook niet beter van worden. Wij hebben wel veel aanspraak van de Roemenen, we snappen er alleen vaak 'geen hout van'. We worden in de dorpen vriendelijk toegeroepen,toegezwaaid en toegetoeterd. We worden zelfs uitgenodigd bij de mensen thuis om water te tappen uit hun eigen pomp. En hoe later in de morgen hoe luidruchtige het mannenvolk je toeroept, de drank vloeit al rijkelijk vroeg. Het geloof is orthodox en de kerken hebben van binnen prachtige fresco's hangen. De huizen hebben aan de buitenmuur de mededeling hangen van een overleden bewoner en een begrafenisstoet gaat door het dorp met treurmuziek en open lijkkist. Het leven op het platteland van Roemenie deed ons denken aan het platteland van China anno 2002.

Vanaf Calafat hebben we op 22 juli een oversteek gemaakt naar Bulgarije omdat daar volgens de eigenaresse van ons hotel in Gruia meer overnachtingsmogelijkheden zijn.