Wij trachten lopend via de Roberts Point track de Frans Jozef gletsjeraan de westkust van het Zuidereiland te bereiken, kost wat moeite vanwege de glibberige rotsen (het regent) en de verschillende beekjes waar we doorheen moeten op weg er naar toe, nog dagen spierpijn gehad (Marjan). Maar wel bijzonder; een gletsjer bij een regenwoud.

De weg langs de westkust van het Zuidereiland hoort volgens de lonely planet bij de 10 mooiste wegen ter wereld en dat kunnen we beamen, wordt wel gelijk ook een van de zwaarste in NZ vanwege de vele en soms steile beklimmingen en afdalingen. We overnachten onderweg o.a. in Pukekura , een plaats met wel 3 inwoners (vader, moeder en dochter), zij runnen een lodge en restaurant waar ze possum op het menu hebben staan. Possums zijn beestjes die er heel leuk uitzien - zij lijken op was beertjes- , maar ze zijn een plaag. Er zijn er zo'n 70 miljoen, wij zien ze vaak dood gereden op de weg.

In het noorden van het Zuidereiland vind je het Abel Tasman park met de wouden en romantische baaien. We kajakken met tent en proviand over zee naar Bark Bay en overnachten daar op een schitterende DOC camping. Best wel spannend om met flinke golfslag en alleen een kaart naar de plaats van bestemming te varen, maar het gaat prima, al is 'landen' op het strand wel even lastig. Je hoort op zo'n stille plek de vogels en vooral de tui heel goed. Als de tui zingt lijkt het net of er een game spelletje wordt gespeeld, een bijzonder geluid. We eten de zelfgeplukte mosselen, die op de rotsen in de baai te vinden zijn, ze smaken prima! We lopen de 24 km (3 km extra vanwege het tij) weer terug naar de camping in Marahau (waar we Judith tegenkomen die als uitzendkracht bij FNV Zelfstandigen heeft gewerkt en nu afgestudeerd is in de psychologie), onze bagage en kajak wordt door de watertaxi meegenomen, super makkelijk.

Van het Abel Tasman park fietsen we via de Queen Charlotte highway naar Picton in af en toe vreselijk weer. Vooral de wind met regen en veel vrachtverkeer bergop is geen pretje, in de bochten word je bijna van de weg geblazen. Via de ferry komen we terug in Wellington op het Noorder- eiland. We hebben nu tijd om de stad en het Te Papa museum (nationaal museum)te bezoeken. Het is een vriendelijke, prettige stad met een mooie haven en boulevard.

De laatste dagen zijn we ook 'de stoere kiwi' tegengekomen; in de supermarkt, op de camping en op de boulevard. In de supermarkt zien we bij de kassa een jongen zich tig keer opdrukken, moet zeker indruk maken op de caissière en zijn vrienden. Hetzelfde zien we een paar jongens doen op een camping. Op de camping in Picton loopt er ineens een man met een geweer rond en even later wordt er een wild zwijn omgelegd door de tweede flinke kiwi met mes en met behulp van wat vechthonden (leuk voor de kinderen!).De zwijn wordt- door een andere derde campinggast- stoer op zijn auto gegooid en er worden diverse rondjes gereden, met natuurlijk bierflesje in de hand. En op de boulevard van Wellington komen we 2 joggende mannen in duikkleding (zweet zeker lekker) en met zwemvliezen in de hand tegen, ze rennen van het begin tot het einde in deze toch bijzondere outfit. We verbazen ons af en toe wel over de NZ- landers .

Omdat we nog een paar must do voor Kiwi's (zo staat het hier in de folder van de Informatie) willen doen huren we de laatste week een auto. We lopen nu de in december gemiste Tongariro Alpine crossing, het is gelukkig mooi weer en het is de moeite waard om terug te gaan. Indrukwekkend om door kraters van vulkanen te lopen. We zien ook Napier, de stad die bekend staat om zijn art-deco gebouwen. We reizen af naar de Bay of Islands in het hoge noorden van het Noordereiland.

Tot nu toe hebben we geluk gehad met alle natuurverschijnselen die in de afgelopen 2 maanden zich hebben voorgedaan in NZ. We waren in december net weg uit Picton toen de boel overstroomde vanwege een tropische regenbui met veel wind (het was een 100 km verderop alleen flink tegen de wind in fietsen). We waren net nog niet in Christchurch toen daar een aardbeving was. Maar hier worden we geconfronteerd met de gevolgen vande cycloon die een dag tevoren het noorden heeft geteisterd. We kunnen Russell op de Bay of Islands niet bereiken omdat alle toegangswegen zijn afgesloten door wateroverlast en we brengen noodgedwongen de nacht door in de auto op een parkeerplaats in Kawakawa (bekend door de openbare Hundertwasser toiletten) en velen met ons. De plaatselijke chinees doet goede zaken, hij werkt zich in het zweet om ons allemaal te bedienen. De volgende morgen mogen we doorrijden en dat houdt hier in dat je door water rijdt dat zeker tot halverwege het portier komt. De weg zie je niet, het is een kwestie van je voorganger volgen. In Russell is er niets aan de hand, het is eigenlijk het eerste mooie plaatsje wat we tegenkomen. Russell was de eerste hoofdstad van NZ en de eerste nederzetting van de Europeanen, het uischot van Europa vestigde zich hier. Russell stond bekend als het hellegat van de Pacific, misschien dat daardoor de oudste kerk van NZ er nog staat. We zien hier ook de dolfijnen, helaas mag er niet mee gezwommen worden omdat er pasgeborenen bij zijn. Ook valt het ons op dat ook in dit deel van NZ zoveel huizen te koop staan. Als we de NZ-landers vragen hoe dat komt (volgens ons de crises waar ze hier in tegenstelling tot Australië last van hebben)krijgen we niet echt een antwoord. In Auckland brengen we nog een dag door, vrijdag 4 februari fietsen we naar het vliegveld om het vliegtuig naar Dubai te nemen en vandaar moeten we naar Nederland zien te komen. De teller op de fiets staat op 7550 km, dat houdt in dat we in NZ ruim 2200 km hebben gefietst.

Wat blijft ons bij aan Nieuw Zeeland:

De gevarieerde prachtige natuur en veranderde weersomstandigheden, de ongelooflijke draaiwinden, heldere luchten en mooie sterrenhemel, het levensbedreigende weggedrag van de kiwi's, de smalle wegen waar 100 km mag worden gereden en je een bekeuring krijgt als je te zacht rijdt, het 'hi guys, hi mate how you doing today?, het ontbreken van mensen met een kleurtje, de overeenkomst met Roemenie vanwege de vele kruisjes langs de kant van de weg , de dode dieren (possums en konijnen) en de lege flesjes bier in de berm op de doorgaande wegen. Het vriendelijke en no nonsens gedrag van de NZ-landers, de hoge prijzen van voedsel en accommodaties (zeker met de lage Euro), de verse fish en chips en smakelijke wijnen, alle geboden waar we ons aan moeten houden op de camping en in de backpackerslocaties ,zoals uitchecken 10 am sharp, NZ waterland ( het water is nooit ver weg ), het groot aantal campers in alle soorten en maten, de vele praatjes met deze en gene en als laatste - waar we nog last van zullen hebben in Nl - de jeukbulten