Na de voettocht naar de Mount Everest is het tijd voor de bezienswaardigheden van Kathmandu; zoals de tempels en het paleis op Durbar Square, Boudha de grootste Stupa van Nepal, Swayambhunath de apentempel te bereiken via een lange trap naar boven en het indrukwekkende Pashupatinath , de meest belangrijke hindoetempel van Nepal aan de oever van de heilige rivier Bagmati. In deze rivier worden de doden verbrand vergelijkbaar met de rituelen in de Ganges (India).We worden na de rust van de bergen'gek'van het verkeer en gedrang in de straatjes. Iedereen die een voertuig heeft (van bus tot riksja) toetert of belt om te laten weten dat hij er aankomt, met de bedoeling dat jij opzij gaat. Het merk Suzuki Alto van 25 jaar geleden, is oververtegenwoordigd en wordt ook gebruikt als taxi. Wij weten inmiddels uit eigen ervaring , dat je met zijn vijven, met eenzelfde aantal rugzakken in zo'n autootje past. Ook weer eens een bezoek gebracht aan een postkantoor in den vreemde. We hebben al wat ervaring opgedaan in Bulgarije (lang wachten en weinig klantvriendelijkheid) en Turkije (geweldige service). Maar de werkwijze van de posterijen in Nepal slaat werkelijk alles, niet te begrijpen voor een westerling die een keurig postkantoor gewend is (zoals ze waren in Nederland). Het door Rika opgestuurde pakket met boeken en verrassingsdrop (gelukkig met barcode) is aangekomen in Kathmandu, maar waar is het gebleven?? We hebben 2 dagen een paar uur op het postkantoor doorgebracht om het pakket in handen te kunnen krijgen. We zien hoe de postverwerking gaat, overal in het gebouw (we kunnen het hele postkantoor/'distributiecentrum' doorstruinen) zakken met post en pakketten. Hoe dat ooit op de plaats van bestemming moet komen? Met de code is gelukkig te achterhalen dat het pakket gearriveerd is en na het aflopen van vele loketten, het halen van tig handtekeningen van diverse beambten en het betalen van 100 roepies komen we eindelijk in het bezit van de felbegeerde boeken. We hebben de winterkleding en wat souvenirs naar huis opgestuurd (met barcode=bewijsstuk). We hopen dat het aankomt, maar vrezen met grote vreze.

De fietsen zijn natuurlijk niet voor niets meegenomen naar Nepal dus een rondje door het land hoort erbij. Er wordt aangeraden niet te fietsen op de weg naar Pokhara (de 2^e grote stad) vanwege het drukke verkeer, de breedte en kwaliteit van het wegdek en het rijgedrag van de (bus)chauffeurs (je hebt hier in 1 dag je rijbewijs en dat merk je!). Vandaar dat we dan toch maar de bus pakken, de fietsen gaan mee op het dak. Op elke bus gaat er naast de chauffeur ook een bijrijder mee. Deze hangt over het algemeen uit de deur, pikt de mensen op en heeft als belangrijke taak via klopgeluiden op de zijkant van de bus, de chauffeur aanwijzingen te geven hoe in te voegen, zonder ongelukken weg te rijden en andere voertuigen te passeren op smalle stukken weg. Het werkt wel zo'n menselijk achteruit alarmsysteem. En als je met de openbare bus gaat ben je voor een paar dubbeltjes p.p. klaar, je bent dan echter niet verzekerd van een zitplaats in de bus (soms kan je nog mee op de bus), er wordt voor dat geld wel een vrolijk muziekje gedraaid en je moet niet raar opkijken van een geit als mede passagier.

Pokhara is een vriendelijk stad aan het meer Fewa Ttal, de stad is schoner, minder luidruchtig en gemoedelijker/relaxte dan Kathmandu . Helaas kunnen we het Annapurna gebergte niet zien vanwege het heiige weer. Ook al heb jein de toeristische plaatsen bijna overal wifi en flappentappers (ATM), met een creditkaart betalen gaat nog via een medewerker van de bank die met een afdruk apparaat voor de kaart naar het hotel komt en daarna belt of de betaling correct is.

Van Pokhara fietsen we naar het Chitwan Park met zijn olifanten, tijgers , krokodillen en vele vogels. Het is leuk om weer te fietsen en dat door de vele kleine plaatsjes en door het naar tropisch veranderde landschap. De eerste dagen af en toe best pittig vanwege de bergen. We beginnen hoog en dalen af naar 60m boven de zeespiegel. Onderweg eten we in kleine eettentjes, worden we begroet door de vele kinderen, hebben vooral de lamp en kilometerteller op de fiets de interesse van de Nepalezen, verbazen ons over de vele Hindoetempeltjes, delen we de relatief rustige weg met de andere weggebruikers zoals buffels, koeien, geiten, honden (die niet agressief zijn), apen en hoeven we maar een paar keer de berm in te duiken voor inhalende bussen.

We strijken na een paar dagen neer in Sauraha aan de rand van het nationale Chitwan park en aan de Rapti rivier. We lopen met 2 gidsen door de jungle (1 voor en 1 achter ons) en gaan mee met een jeepsafari, helaas spotten we geen tijger of eenhoornige neushoorn, alleen wat krokodillen, zwijnen, herten, pauwen en wat wilde kippen. Het dorp staat bekend om zijn vele olifanten die gebruikt worden voor het toerisme - de olifantenritten -, je kan op de rug van een olifant de jungle in. We kijken vanaf onze lodge tegen de konten van 2 olifanten aan en zien hoe ze worden behandeld, reden voor ons om af te zien van zo'n ritje.

Na het Chitwan park gaan we via de Tribhuva highway en het dorpje Damen terug naar Kathmandu. Daman ligt op 2322 m hoogte (we bussen de 60 km omhoog) en vanaf dat punt heb je een geweldig uitzicht op de Himalaya, van Dhaulagiri tot de Mount Everest. Als je de pas hebt gehad wordt het mistige weer vervangen door helder weer met blauwe luchten . We keren daarnaterug in de hectiek van Kathmandu en fietsen de laatste kilometers in Nepal door de stad, met de gedachte dat we graag terugkomen om de Annapurna trekking te lopen en te fietsen over de hoogste weg ter wereld van Kathmandu naar Lhasa in Tibet.

Wat blijft ons bij aan Nepal:
Het schitterende (berg)landschap en de mooie vergezichten, de trekking naar de Mount Everest basiskamp, het vrolijk en optimistische volkje ondanks hun- in onze ogen- soms belabberde omstandigheden , de werkloosheid in de niet toeristische gebieden, het dagelijks een paar uur uitvallen van de elektriciteit, de herrie, drukte en beestenboel op de weg, de vuilnishopen, de beheersing van de Engelse taal door best veel mensen , de vele kleine winkeltjes en eettentjes met weinig variatie in het assortiment (ieder gelijksoortige winkel heeft hetzelfde aanbod ), de Dahl Bat die je na een paar weken echt niet meer door je keel krijgt, de kleurige tika's ( stip op het voorhoofd) van de Hindoestanen en de fleurige kleding van de vrouwen.

Kortom een land om terug te komen!

PS. Sinterklaas hebben we niet gesignaleerd, we denken dat Nepal net te ver weg is voor de goedheiligman. Misschien zien we hem nog in Dubai, vooral omdat het een paradijs schijnt te zijn voor kooplustige Zwarte Pieten. Mogen we hem echter niet tegenkomen dan hebben we nog kans op de Kerstman in Nieuw Zeeland, onze laatste bestemming van deze reis.