De trekking van jiri naar de Mount Everest basiskamp: een overbrugging/overwinning van 9000 hoogtemeters.

Op 24 oktober 's morgens vroeg met de bus naar Jiri samen met Kapil, onze gids en Ghale , de drager van onze rugzak met slaapzakken en kleding. Jiri is het beginpunt van onze voetreis naar de Mount Everest . Het is een afstand van 180 km, maar je doet er wel 8 uur over vanwege de slechte weg, drukte en bergpassen. We zijn blij dat we niet met de fiets zijn, was haast niet te doen geweest. Om toch de benen te strekken na de lange busreis zijn we nog gaan lopen tot Sibalaya. Omdat we vrij laat in de middag zijn gestart moeten we een deel in het donker lopen met onze mijnwerkerslampen aan. Is wel een ervaring op zich om op stenige paadjes door de bergen in het donker te lopen.

De volgende morgen zien we hoe prachtig de omgeving is, groene bergen met terrassen en kleine dorpjes. We lopen de volgende 9 dagen door dit schitterende groene gebied. Het is elke dag klimmen en weer dalen, lopen door droge rivierbeddingen en op smalle paadjes . We lopen op met 3 Duitse jongens en hun gids en 2 dragers. We logeren tot Namche Bazaar in dezelfde lodges en lunchen gelijktijdig. De hele reis lopen we gemiddeld 5 tot 7 uur per dag, we beginnen de dag vroeg omdat het in de morgen zonnig en helder is, de bewolking komt meestal in de middag opzetten.

Het beschrijven van het landschap gaat ons moeilijk af, je moet het zelf ervaren, zo prachtig. Hopelijk geven de foto's een beeld van de omgeving.

De meeste mensen starten hun trekking naar de Mount Everest vanaf Lukla, je vliegt dan vanaf Khatmandu naar Lukla. Er komen in het hoogseizoen zo'n 300 tot 500 hikers per dag in Lukla aan. Omdat wij zuidelijker gestart zijn is het tot Phakding niet zo druk in de lodges. Je moet trouwens niet te veel luxe verwachten in de lodges. De wandjes tussen de 'slaapkamers'zijn dun, de vloer is niet geïsoleerd, het bed is een plank met een dun matrasje erop en een warme douche bestaat vaak uit een backet shower. Dat is een teiltje met heet water met een maatbeker bijgeleverd. De maatbeker wordt ook voor andere doeleinden gebruikt, voor het douchen, om te gebruiken voor de wc (wat je achter laat te laten verdwijnen in een gat), en om raksi (de plaatselijke whisky) in te doen. Het is trouwens een gezellige boel in de lodges, zowel met de gidsen en dragers (nieuw kaartspel en Nepalees trekkingliedje geleerd) als met de andere toeristen. Je komt mensen vanuit allerlei landen tegen. Wat opvalt is dat de leeftijd varieert van 20 tot dik 70 jaar, vooral de Japanners op bejaarde leeftijd zijn oververtegenwoordigd. We zijn weinig Nederlanders tegengekomen.

De kachel in de lodge is , vooral op hoogte, van groot belang. Het is na zonsondergang hartstikke koud, de kachel wordt alleen in de namiddag en avond gestookt met hout of gedroogde yakstront. Het laatste heeft in verband met de ontbossing de voorkeur. We hebben natuurlijk wel wat winterkleding meegenomen, maar niet voor een temperatuur van - 15 graden, daarom maar een merk donsjack, made in China, aangeschaft. Na het eten van gebakken rijst, bami of Dal Bhat (witte rijst met curry groente en linzensoep) is het nog even thee drinken en dan vroeg naar bed, er is toch niets te beleven verder en je bent over het algemeen bekaf.

Hoe hoger je in de bergen komt hoe drukker het dus wordt. Het wordt ook steeds duurder. Om een idee te hebben; een wc rolletje kost op 3500m hoogte al gauw €1,50,een mars € 2,50 en een warme douche € 4,00 p.p. Een 2-persoonskamer gaat weg voor €2,00 per nacht. Het is zo duur omdat alle producten met dragers, ezels of yaks naar de dorpen worden vervoerd. Er is vanaf Jiri geen weg naar boven, alleen voetpaden en het vliegtuig naar Lukla.

Het water zuiveren we zelf om zo een plastic afvalberg te voorkomen en het is goedkoper. Vanaf 3500m is het gebeurd met het biertje bij het eten, vlees hebben we de hele trekking niet gegeten. Voor het ontbijt staat havermoutse pap op de kaart. Op advies van Kapil drinken we gemberthee en eten we veel knoflook, schijnt goed te zijn tegen hoogteziekte.

We bezoeken kloosters en bezoekerscentra en horen van Kapil de geschiedenis van zijn land, de politieke situatie, het vreedzaam samenleven van de hindoes en de boeddhisten, het kastensysteem en de namen van de bergen in de Himalaya.

De eerste paar dagen voelen we het gebruik van andere spieren dan die we gebruiken voor het fietsen goed, vooral vanwege het steile stijgen en dalen. Alleen een spiertje verrekt met het dansen met de gidsen en dragers (Marjan) en een dag hoogteziekte op 5200m (Dick). Verder alles oké met de gezondheid.

Je merkt goed dat je lichaam anders reageert op de ijle lucht, na 3200m word je kortademig en komt er af en toe een hoofdpijn opzetten. Boven de 4000m is het eigenlijk niet leuk meer, de benen voelen zwaar aan, je hijgt als een oud paard als je klimt en ‘s nachts slaap je slecht. Schijnt allemaal normaal te zijn. De omgeving verandert sterk , het groen en de terrassen maken plaats voor rododendron bossen en rotsen, de ezels worden vervangen door yaks, de hangbruggen over de rivieren worden steeds hoger, hetzelfde geldt voor de pieken van de Himalaya.

Op 7 november bereiken we ons einddoel, de Mount Everest basiskamp op 5364 m hoogte, we slapen die nacht in Gorep Shep op 5160 m. De volgende morgen kunnen we een foto maken (vanaf Kata Pattar) van de hoogste berg ter wereld , de Mount Everest met een hoogte van 8846 m.

Op 8 november gaan we snel naar lager gelegen gebied om zo gauw mogelijk af te komen van de hoogteziekte, je komt uitgeputte medelopers tegen ondersteund door hun gids of op een paard en als het erg met je gesteld is word je per helikopter afgevoerd. Een kleine 1000 m dalen helpt al om af te komen van de verschijnselen van hoogteziekte. Op de terugweg lijkt 4000m niet hoog meer, je lichaam heeft zich aangepast aan de hoogte. De terugreis is voorspoedig gegaan, we zijn zelfs zonder angst in het kleine vliegtuigje richting Kathmandu gestapt.

Als afsluiting nog wat over de situatie van de mensen in de bergen. De armoede is groot en helaas komt de ontwikkeling hulp vaak niet op de juiste plaats. We hebben ons laten vertellen dat veel geld verdwijnt in de zakken van de politici. De kinderen moeten zelf zorgen voor pennen en papier, veel ouders hebben daarvoor geen geld. De kinderen blijven ook vaak thuis om te helpen op het land.

De dragers van de toeristen hebben vaak 25 tot 35 kg op hun rug, naar onze mening veel te veel. De dragers die de producten voor de lodges omhoog brengen soms wel 100 kg. Het zou ons een lief ding zijn als hun positie verbeterd zou worden. De dragers verdienen haast niets, zo'n 6 tot 7 euro per dag en dan moeten ze nog zelf hun eten en soms hun overnachting betalen (en het eten is duur in de bergen) De maoïsten hebben hun situatie iets verbeterd, maar nog onvoldoende. De meeste dragers komen uit boerendorpen en proberen zo wat bij te verdienen.

Ghale bijvoorbeeld heeft een huis en stukje land in een ander deel van Nepal, hij is in het trekkersseizoen in Kathmandu , overnacht in het kantoor van de reisorganisatie. Hij is niet zeker van werk omdat er meerdere dragers zijn en ieder aan de beurt moet komen. Je ontvangt alleen salaris als je werkt. Zijn moeder en vrouw zorgen tijdens zijn afwezigheid voor het land. Buiten het seizoen verhuurt hij zich zelf met de os van zijn oom als ploeger. Gelukkig zijn er veel kleinschalige projecten opgezet door individuen om de situatie van de mensen te verbeteren. Wij hebben bijna 3 weken intensief met Kapil en Ghale opgetrokken en we zijn ze erg gaan waarderen. Kapil omdat hij een goede gids is en een slimme jongen en Ghale omdat hij hartverwarmend is, hij verdient het een makkelijker leven te krijgen voor hemzelf en zijn gezin.