Het eerste misverstand uit de weg ruimen: De Iraanse vrouwen (vooral de jongeren)zijn voor het merendeel heel modern en bijna allemaal dragen ze een spijkerbroek, zijn opgemaakt, ze hebben vaak wel een donker gekleurde hoofddoek op en een donkere manteau die best kort en strak is en blote voeten zien we ook. Nog geen vrouw met een burka op straat tegengekomen zowel in Turkije als in Iran niet. Veel Iraniërs vragen wat wij van ze vinden en dat de westerse wereld zo'n negatief beeld over ze heeft. Al meerdere politieke gesprekken gevoerd, zie zo verder in het verhaal. We hebben al vele vrienden en Dick krijgt geregeld een mobieltje in zijn handen gedrukt om een vriend van een vriend te woord te staan. De mannen spreken Dick makkelijk aan, de vrouwen zijn wat terughoudender behalve onder elkaar (bijvoorbeeld in het damestoilet) dan wordt er gegiecheld en gekletst. Er wordt ook best goed Engels gesproken, vooral diegenen die studeren. Wat opvalt is dat men Nederland kent, vooral van de bloemen,Amsterdam en de voetballers. In Iran is voetbal ook erg populair. De Iraniërs zijn hartstikke aardig en het lukt soms in - de niet toeristische gebieden- niet om je maaltijd of thee af te rekenen, ook mensen die niet veel hebben geven wat ze kwijt kunnen. De cultuur/beleefdheidsvorm brengt met zich mee dat je altijd voor iemand probeert te betalen, je naar vreemdelingen gastvrij bent en voorkomend ( De Taarof) Als je zou willen (en dat willen we niet) zou je voor weinig door het land kunnen reizen. Er zijn vergeleken met Turkije ook weinig moskeen en de gebeden klinken wat ritmischer en zachter uit de luidsprekers. De werkelijkheid van het gewone dagelijks leven is dus anders dan de westerse media ons doen geloven, nog geen terrorist tegengekomen , de vrouwen lopen niet achter de mannen, geen politie gezien die de vrouwen wijzen op de kledingvoorschriften en dat de mannen gewoon een hand geven aan een vrouw. En wij zijn de eerste fietsdag echt niet in het rustigste gebied van Iran aanbeland. Nu is het natuurlijk wel zo dat wij het gewone volk tegenkomen en niet de vertegenwoordigers van de overheid, niet de politiek actieve mensen en we niet verblijven in de conservatieve steden, dan zal het verhaal wat betreft de mensenrechten anders zijn, vrijheid van meningsuiting is er niet met deze machthebbers. De wetgeving schrijft voor dat vrouwen een hoofddoek en wijd zittende kleding moeten dragen, niet mogen fietsen en alleen achterop een motor mogen zitten en niet zelf mogen rijden, het is dus niet de Koran die dit verplicht, maar de machthebbers/overheid die deze niet te begrijpen regels voorschrijven.

Vanaf Urmia richting zuiden gefietst langs de snelweg (er is geen andere weg) en dat is geen pretje. Veel verkeer, veel uitlaatgassen- de auto's kennen hier nog geen katalysator of roetfilter - , saai dor landschap en veel wind (de polder in het kwadraat en lekker gezandstraald). Wat opvalt zijn de vele kleine garages en de kapotte auto's langs de kant van de weg, als automonteur doe je hier goede zaken. We hebben het idee dat na 1 dag fietsen onze 10 jaar niet roken teniet is gedaan. Ook nog de weg gemist richting de kleine wegen, Farsi = soort Arabisch schrift, is toch lastiger lezen dan je denkt. Daarom maar richting dichts bijzijnde stad met hotel gefietst,120 km in de benen en toevallig richting Iraakse grens en de streek van de Koerden. Hoe meer de provincie Koerdistan in hoe meer kazernes met prikkeldraad en uitkijktorens. Net voor Mahabad heeft een aardige wegwerker ons naar het hotel geloodst (dit keer een op de motor). In deze streek wordt de traditionele kleding door de heren nog veel gedragen. Een wijde broek, 'drollen'vanger, met daaraan vast een soort blouse en band om de buik en sommige een mooi sjaal om het hoofd. Het vooruitzicht om de eerste tig km over de snelweg te moeten rijden heeft ons doen besluiten de bus naar Eshafan te nemen. Ook omdat we in november in Nepal willen zijn en 750 km door de bergen zeker een maand gaat kosten. En bergen hebben we even genoeg gehad in Turkije. De volgende dag naar de bus terminaal gegaan en kaartjes gekocht, er gaat gelukkig een bus naar Esfehan. De halve dag rondgehangen bij het busstation en daar is duidelijk geworden hoe belangrijk de Koerdische kwestie is voor de Koerden. In het hotel werd ons ook al geleerd hoe we hallo, dank je wel etc. in het Koerdisch moesten zeggen en vooral niet in het farsisch. Bij het busstation werd ons gevraagd wat we vinden van Koerdistan en niet van Iran. Dick werd vriendelijk doch dringend verzocht de Koerdische vlag mee te nemen, gelukkig kregen ze hem niet van de stok af. Want fietsen met deze vlag lijkt ons niet goed voor onze veiligheid. Dus hele discussies daar op het plein. Wat opvalt is dat de Koerdische mannen wel knap zijn, vele kunnen in het Westen zo als fotomodel aan de slag.

Wij dachten een kaartje voor een rit met een touringcar met airco en lekkere stoelen te hebben geboekt, maar het is een staats bus geworden die 40 jaar geleden luxe was. Daarom was het kaartje zo goedkoop, € 4,= p.p. voor 750 km en 18 uur in de bus. Veel bagage mee is geen probleem, op het dak is ruimte zat. Zie verder de foto's. Met een bus vol Koerden en 1 Iraanse militair waarvan de tas gelijk door de Koerdische buschauffeur en steward werd gecontroleerd op weg naar Esfahan. In de nachtelijk stop een discussie gehad met een student over onze kijk op Iran en over de regering. Hij gaf duidelijk aan een andere mening te hebben dan de machthebbers en ook graag in vrijheid zijn mening zou willen geven. Tijdens de rit vele malen gecontroleerd door de politie, is waarschijnlijk de gewoonte in Iran voor bus en vrachtwagenchauffeurs en veilig aangekomen in Esfahan. Van het busstation naar het centrum weer een dodenrit gehad, maar je gaat er aan wennen en wordt net zo brutaal op de weg als de Iraniërs. Dit keer de weg gewezen naar een mooi traditioneel hotel in de wijk van de bazaar door een man ..... met de benenwagen.

Esfahan heeft een prachtige plein met daaraan de bazaar en een aantal beroemde moskeeën, zoals de Hakim , Sheikh Lotfallah Moskee. Het is een levendige stad met veel jonge mensen. Ons is verteld dat vanaf begin dit jaar vele reizen uit het Westen zijn geannuleerd, dit wordt natuurlijk ook veroorzaakt door het negatief reisadvies wat wordt afgegeven door o.a. de Nederlandse ambassade.

Van Esfahan zijn we weer per fiets naar Yazd gegaan, het fietsen langs de doorgaande weg is in Iran vervelend vanwege het verkeer en de zeer straffe (tegen) wind , wij halen een gemiddelde van 10 km per uur op redelijk vlak terrein. Overnacht bij de familie Jalali (onderwijzers familie) in het woestijndorpje Tudeshk , op vrijdagavond (is vergelijkbaar met onze zondag) mee in de auto naar het ouderlijke huis voor de thee en de granaatappels, kennis gemaakt met zo'n beetje de hele familie. De huiskamer heeft kleden op de vloer en kussens, er zijn verder geen zitmeubels. De schoenen moeten uit en je eet op de vloer met een tafelkleed, vrouwen en mannen niet gescheiden. Tv en computer met internet en windows7 zijn aanwezig. De toiletten in Iran zijn op Franse lees geschoeid.

Te weten gekomen dat de mannen vaak meerdere banen hebben om zo in het levensonderhoud te kunnen voorzien , dat de kinderen 6 dagen in de week 's morgens naar school gaan en de leerplicht met 12 jaar ophoudt. Dat men na 30 jaar werken met pensioen gaat (hoezo 67 jaar!). In de winkel tevens theehuis gesproken met een wijs man (gaf les en deed onderzoek naar Arabische talen aan de universiteit) die de westerse wereld te gehaast vindt en problemen heeft met de oorlogen die Amerika voert. Hij gaf ook aan dat het volk vaak anders denkt dan de machthebbers en dat wij elkaar moeten respecteren ongeacht onze afkomst en religie. Daar kunnen wij het helemaal mee eens zijn!

Van Tudeshk op de fiets naar Yazd, de oude stad van kleistenen huizen. De avond valt snel in en om een uur of 5 moet je wel een overnachtingsplek hebben, de bedoeling is om te overnachten bij een caravanserai. Dit is een overnachtingsplek voor de caravans die langs de zijderoute trokken met waren voor het westen. Er waren voorzieningen voor de mensen met hun kamelen, je vind ze om de 30 km, dit is een dag reizen voor de kamelen. Helaas voor ons was de laatste afgesloten en in het vlakke land vind je niet zo gauw een beschutte plek. Een bus aangehouden, wij kunnen wel mee maar de bagage ruimte zit vol, dus geen plek voor de fietsen. Een oude man maakt een gezellig praatje en ziet het probleem van de invallende duisternis, hij mankeert zich niets en houdt een pick-up aan. De chauffeur hoort het verhaal aan en is zo vriendelijk ons mee te nemen naar Yazd, fietsen worden opgeladen en wij kunnen mee voor in de cabine. Deze manier van reizen hadden we nog niet gehad. Zo hebben we in 1 dag tijd 200 km overbrugt. In de avond aangekomen in Yazd en wie lopen we tegen het lijf? De juwelier uit Teheran waarvan we eerder op de dag op een parkeerplaats thee van hebben gehad en e-mailadressen hebben uitgewisseld. We kunnen mee naar het huis van zijn familie, maar we prefereren toch maar het Silk Road Hotel (bekend van 3 op reis). Hij vertelde ons trouwens geregeld naar Dubai te gaan om de 'bloemetjes buiten te zetten'en dat er in huiselijke kring best wel gedronken wordt. Op de zwarte markt is er genoeg drank te krijgen. Restaurants en hotels serveren geen drank omdat ze dan gelijk de deuren kunnen sluiten.

Yazd is een gemoedelijk lemen stad midden in de woestijn, bekend om zijn ondergrondse waterkanalen, zijde en de aanhangers van het Zoroastrisme, een van de eerste religies die uitgaan van de onzichtbare god en gebaseerd is op goede woorden, goede gedachten en goede daden. De bedevaartsoord Chak Chak is vlakbij Yazd. Er is in Iran volledige vrijheid van godsdienst, dus ook voor joden en christenen. In Yazd kan je verdwalen in de lanen met ommuurde tuinen, overal zie je het oude airco systeem van het opvangen van de wind d.m.v. windvangers die de wind in de kamers blaast.

Het leuke is, dat we eindelijk weer met anderen kunnen kletsen in het Engels of Nederlands, in Silk Road hotel zitten veel backpackers van all over the World. Ook Johan tegengekomen die we in augustus ontmoet hebben in de Iraanse ambassade in Nederland bij het regelen van onze visum. Wat is de wereld toch klein. En ze hebben lekkere koffie!

Inmiddels gewend aan het drinken van thee en het ontberen van alcohol, we drinken nu in de middag een alcoholvrije Bavaria in plaats van het getapte biertje.