Het regelen van een kaartje naar Iran in Malataya blijkt toch lastiger dan verwacht, het computersysteem voor internationaal verkeer van de Turkse spoorwegen ligt er al 2 dagen uit. De eerste dag krijgen we de mededeling dat we in de middag of de volgende dag maar terug moeten komen, dan zal het wel weer werken. De volgende morgen werkt het systeem nog steeds niet, we laten merken toch wat ongerust te zijn (gelet op onze ervaringen in Oost-Europa). De lokettist die verder geen Engels spreekt gaat achter zijn computer zitten en is een tijdje bezig iets te doen, wij hebben geen idee wat. Komt hij terug met het volgende briefje:Two train gare (2e perron denken wij ) to go at 3.15 tomorrow, leaf your luggage and provide relax . En nog een zin die we niet kunnen lezen. Is hij met het vertaalprogramma aan de slag geweest om ons gerust te stellen. Wij moeten in de middag maar terugkomen dan werkt het vast wel weer. Gelukkig hebben de spoorwegen TCDD genaamd een hotel aan de overkant van het station, daar maar naar toegegaan. In de middag terug gegaan en wat blijkt de trein zit vol en daarom kunnen ze ons niet registreren in het systeem, er wordt veel heen en weer gebeld, maar helaas. Deze informatie krijgen we via het vertaalprogramma, we (de lokettist en Marjan) tikken om de beurten de vragen en antwoorden in en het wordt enigszins duidelijk wat er aan de hand is. Zij raden ons aan (er hebben zich inmiddels een aantal lieden van de spoorwegen met ons probleem bezig gehouden) om 03.00 uur in de nacht via de conducteur een kaartje te regelen, moet lukken. Volgens ons geloven ze niet dat de trein geen plaats heeft. Zo gezegd zo gedaan, we staan weer eens midden in de nacht te wachten op vervoer, dit keer op het station van Malataya. De conducteur en nog een hulpvaardige beambte bellen wat af om te zorgen dat we mee kunnen. Maar helaas........ het is niet gelukt. De heren vonden het erg vervelend , hebben zich verontschuldigd, wat natuurlijk nergens voor nodig is want ze hebben alles geprobeerd wat maar mogelijk is. We zijn maar weer naar de overkant gegaan en naar bed (waar hebben we dit ook al eens eerder meegemaakt??). De volgende dag naar de Otogar en een buskaartje gekocht, was zo geregeld. Alleen gaan we niet naar Tabriz maar naar Orumiyeh (Urmia) aan de andere kant van het meer. Deze busreis is ook weer een ervaring op zich. Om 8 uur in de avond vertrokken, we dachten met dezelfde bus tot Urmia in Iran en met maar 3 stops, maar helaas. De bus stopte vele malen om mensen op te pikken en we gingen maar tot Van in Turkije aan het meer. Daar werden we 's morgens om 6 uur vriendelijk verzocht de bus te verlaten, te wachten en om half 9 werden we met z'n tweeën en onze fietsen met bagage in een klein busje gezet en afgeleverd in het centrum van Van om met een andere bus naar Iran te gaan. Je hebt geen idee waarom zo omslachtig, maar het komt dus allemaal goed. Onderweg richting grens een aantal malen gecontroleerd door het leger, de kazernes zijn ook hier zwaar bewaakt. Het viel ons al op de fiets richting Malatiya in Turkije op dat de kazernes van de Jandarmes streng bewaakt waren met zandzakken voor de deur, een man op een brommer met een geweer reed ons vrolijk voorbij en hulzen te vinden langs de kant van de weg. Geen moment onveilig gevoel gehad (en niet nagedacht natuurlijk), maar na een mailtje van GJ begrepen dat we natuurlijk in het gebied van de Koerden waren aanbeland. Wij hadden dat wat meer oostwaarts verwacht in het gebied bij de grens dus.

Bij de grens geen problemen gehad, net daarvoor kleding aangepast dus hoofddoek op . We kunnen 30 dagen door Iran reizen en als we willen de visum verlengen met nog eens 30 dagen. Om half 4 in de middag in Urmia aangekomen en door de verkeerschaos de weg naar het hotel gevonden. Het verkeer in de stad is werkelijk vreselijk, de Iraniërs kunnen echt niet rijden en er gelden schijnbaar geen verkeersregels. Blik op oneindig en alleen naar voren gericht, wat er naast of achter je gebeurt is niet belangrijk. Men gaat er vanuit dat er wel getoeterd wordt als je verkeerd zit als automobilist. Deze bevestiging hebben we ook gekregen van 2 Belgische motorrijders die toevallig samen met ons incheckten in het hotel. De volgende dag geld gewisseld in een bank, een briefje in het Farsi (het schrift van Iran) op zak van de meneer van het hotel met de mededeling dat we euro's willen wisselen. Met € 100,- ben je hier al miljonair, dus je ontvangt pakken met papiergeld . Al een paar telefoonnummers ontvangen van verschillende mensen die je aanspreken voor het geval we hulp nodig hebben. In de bank een jongen ontmoet die 4 jaar in Leiden heeft gestudeerd. Men waarschuwt ons allemaal voor het gevaar van.........het verkeer. We zoeken dus maar de kleine wegen op.

In Urmia hebben we een internetcafe kunnen vinden, maar dat zal wel tot Esfahan niet meer gebeuren omdat we niet meer door grote plaasten komen. Onze site en prive e-mailadressen zijn gewoon bereikbaar maar LinketIn bijvoorbeeld niet. Op naar Esfahan!