Afscheid genomen van Cappadocië en naar Kayseri gefietst, een stad met een mooie moskee, Citadel en 3 na grootste bazaar van Turkije. En voor het eerst een fietsvriendelijke stad tegengekomen met fietspaden, leenfietsen op allerlei punten in de stad - net zoals in Parijs - en veel fietswinkels. Onderweg weer een paar keer aangehouden voor wat lekkers, vooral de fietsvriend uit Turkije zoals hij zichzelf noemde (hij fietst ook), is bijgebleven. De eerste keer dat het woord alleen tot de man wordt gericht. Deze toch modern ogende heer stelde de gewoonlijke vragen over waar je vandaan komt, hoe je heet, hoe oud je bent en wat je doet voor de kost alleen aan de man, Dick dus. Ook de vragen die voor de vrouw (Marjan) zijn bedoeld, vreemde ervaring maar zo kunnen we al wel vast wennen aan Iran. Bij het afscheid werd ook alleen een hand aan Dick gegeven! Is dit nou het geloof of is het de cultuur of is het de macht van de man of onderdrukking van de vrouw? Wie het weet mag het zeggen.

Van Kayseri naar Malataya fiets je over een rustige 4 baanweg en waar het nog 2 baans is zijn ze de weg aan het verbreden, veel wegwerkzaamheden. Je moet er niet aan denken in Nederland over de vluchtstrook van de snelweg te fietsen, maar in Turkije gaat dat prima.

In Pinarbasi overnacht in een hotel bij het bus - en tankstation. Het mag de naam hotel eigenlijk niet hebben en de eigenaar buit zijn situatie goed uit, relatief veel geld voor weinig comfort. Wij merken dat de prijzen bij de busstations overal relatief hoog zijn, dus deze heer is niet de enige die handig of zakelijk (tis maar hoe je er tegen aankijkt) gebruik maakt van de tussentijdse busstops.

Tot Malataya een paar zware dagen van zo'n 100 km gehad, met op een dag 2 passen van 1900 en 1800 meter. En de eerste lekke band met slag in de wiel, net voor de eindbestemming Darende. Vakkundig gerepareerd door Dick en gelukkig hadden we nieuwe banden meegenomen uit Nederland. Darende staat bekend om zijn canyon waar veel Turkse toeristen op af komen en een bus Australiërs. Vanwege de vele islamitische gasten schenkt het hotel geen alcohol, zoals vaker voorkomt . De volgende dag weer veel stijgen en voor je gevoel niet zo veel dalen (weer een pas van 1800 meter). Een hulpvaardige jonge man wilde dit ons schijnbaar niet aandoen en heeft ons tot 2 maal toe (hij is ons achter na gereden) nadrukkelijk aangeboden de fietsen in zijn auto te laden en de bergen motorisch i.p.v. met de benen te bedwingen. Maar wij willen ons niet laten kennen en hebben toch gekozen voor de fiets en dat hebben we gevoeld!!

Geen geschikte overnachtingsplek kunnen vinden, veel wegwerkzaamheden, en daarom maar aan een vriendelijk ogende heer gevraagd of we in zijn tuin mogen kamperen. Mevlut Pakdogan heeft ons meegenomen naar zijn abrikozen boomgaard waar we de tent hebben opgezet. Verwend met in de avond groente en in de morgen een Turks ontbijt samen met Mevlut en zijn vrouw. En natuurlijk gedroogde abrikozen en geitenkaas mee voor onderweg.

De weg naar Malataya is daarna eindelijk eens een keer voor het merendeel bergafwaarts geweest, In Malataya op zoek gegaan naar een hotel,een jongen op de fiets heeft ons gegidst door de stad ( wij konden de weg niet goed vinden). In een theehuis voor het eerst een Turk tegengekomen die in Nederland heeft gewerkt (bij Ten Cate in Nijverdal en Almelo) en nu met pensioen is en voor een deel van het jaar in Turkije en een deel van het jaar in Almelo woont. De 3 zonen zijn geboren en getogen in Nederland (volgens pa spreken ze Nederlands met een Almeloos accent) en blijven daar ook.

We hebben in de bazaar de noodzakelijke kleding voor Iran aangeschaft, een manteau (Marjan) en een lange dunne broek en dunne sokken (Dick), want ook blote voeten mag niet.

Vrijdagnacht, 1 oktober, gaan we met de trein naar Iran. Volgens informatie van de Nederlandse ambassade in Teheran zijn sommige sites uit westerse landen niet bereikbaar. Het kan dus zijn dat we even onze belevenissen niet op de site kunnen zetten. We schijnen wel per e-mail bereikbaar te zijn.

Wat blijft ons bij aan Turkije:

Een ongelooflijk gastvrij en vriendelijk volkje; de vele uitnodigingen om thee te drinken( met het gebaar van de duim naar de mond); het enthousiaste getoeter (vooral vrachtwagenchauffeurs) en gezwaai, de handelsgeest en de bedrijvigheid in de dorpen en steden; de schooluniformen van de kinderen die bestaan uit spencer en maillot voor de meiden en pak voor de jongens en dat bij meer dan 30 graden; het dorpsgezicht dat voornamelijk bestaat uit mannen in de winkels en theehuizen, geen vrouw te zien; de wake-up call van de muezzin om 5 uur 's morgens; de bergetappes, de rotzooi in de berm buiten de bebouwde kom en het weggedrag van de Turken.

Er zou een mooi (werkgelegenheid) project opgezet kunnen worden om het afval langs de wegen buiten de steden en dorpen te verwijderen. Overal zie je petflessen, lege blikjes en glas in de bermen en soms een berg afval. Wij adviseren de overheid een bewustwording campagne op te zetten via radio en tv om de burgers ' op te voeden'geen afval meer uit het raam te gooien. Daarnaast kunnen mensen ingezet worden het afval te verwijderen, te verzamelen en het te recyclen. Een goed voorbeeld hebben we in Gurun gezien, een schoolklas die op maandagmorgen de boel aan het opruimen was.

Wij waren van te voren gewaarschuwd over het rijgedrag van de Turken, maar daarover geen kwaad woord. Vooral de vrachtwagenchauffeurs gaan met een grote boog om je heen . Alleen de buschauffeurs , vooral in de steden, zijn een probleem, zij houden weinig rekening met fietsers - waarschijnlijk omdat ze op tijd/schema rijden- en gaan vaak rakelings langs je heen en ze rijden te hard. Dit lijkt ons een universeel probleem want dit gedrag zijn we in alle landen waar we doorheen zijn gefietst tegengekomen.

Een laatste advies geven we aan Geert W.: Ga eens een maand fietsen door Turkije en ervaar dan hoe Turkije werkelijk is. Een ontwikkeld westers land, zelfs in het achterland.